Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΟΝΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ
Από τις 25 Ιουνίου έως τις 4 Ιουλίου η χώρα μας φιλοξένησε τους 13ους παγκόσμιους θερινούς αγώνες Special Olympics.7.500 αθλητές από 185 χώρες αγωνίστηκαν με πάθος, θέληση και θάρρος, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να απολαύσουμε αξέχαστες στιγμές και να διδαχθούμε από την πίστη και την ελπίδα που μετέδιδαν όλες τις ημέρες της διοργάνωσης.
Οι αγώνες αυτοί προσέφεραν αθλητικές συγκινήσεις και έντονες στιγμές. Ποιος θα ξεχάσει τον αθλητή των 100μ, που παρά τα τεράστια κινητικά προβλήματα(το αριστερό πόδι έπρεπε να πατήσει 2 φορές στο έδαφος ώσπου μετακινηθεί), συνέχισε την προσπάθεια και τερμάτισε σε 4 λεπτά μέσα σε αποθέωση; Κάποιοι κολυμβητές από την Αφρική που δεν ήξεραν καλά καλά να κολυμπούν, όμως έφταναν μέχρι το τέλος της διαδρομής με υπερπροσπάθεια. Ο μικρόσωμος πιτσιρικάς από τη Βουλγαρία θα πήγαινε στις πρώτες τάξεις του σχολείου, όμως ξεσήκωνε με την παρουσία του τους θεατές του Μπάντμιντον. Ο συναγωνισμός ήταν έντονος όπως και το θέαμα και αποδείχτηκε περίτρανα, πως για να είναι ενδιαφέρουσα μια αθλητική διοργάνωση δεν είναι απαραίτητο να «σπάνε» πάντα τα χρονόμετρα από τις επιδόσεις.
Ο παλμός στις εξέδρες ήταν μοναδικός. Φίλαθλοι, εθελοντές, οικογένειες αθλητών και μέλη των αποστολών γίνονταν ένα και δημιουργούσαν μια αξέχαστη ατμόσφαιρα. Ανάμεσα στα διαλείμματα των αγωνισμάτων στηνόταν ένα μεγάλο πάρτι εντός κι εκτός των αγωνιστικών χώρων. Ο πραγματικός αθλητισμός αυτό είναι άλλωστε : Μια μεγάλη γιορτή που πρεσβεύει ιδανικά και ιδεώδη όπως η ευγενής άμιλλα, η επιμονή και η προσπάθεια να ανακαλύπτεις και να ξεπερνάς τα όρια σου.
Πόσες φορές στις μέρες μας, έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε αγώνες, που μας θυμίζουν όλες αυτές τις αξίες, μακριά από κάθε φαινόμενο σκοπιμότητας και βίας; Απειροελάχιστες. Αυτό, ίσως κάνει ακόμη πιο τραγική, την εικόνα των μισοάδειων κερκίδων τις περισσότερες ημέρες των αγώνων. Υπήρξαν φορές που στις κερκίδες η μεγάλη πλειοψηφία των θεατών ήταν αθλητές ,συγγενείς, εθελοντές και τουρίστες…Ο ίδιος κόσμος που κατέκλυσε τα στάδια στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς αγώνες, δυστυχώς αδιαφόρησε σε μεγάλο βαθμό για τα Special Olympics, παρότι η είσοδος ήταν ελεύθερη όλες τις ημέρες των αγώνων. Κι όμως, οι στιγμές που ζήσαμε δεν είχαν να ζηλέψουν σε τίποτα από εκείνους τους αγώνες (σε αντίθεση με τα οργανωτικά θέματα). Αντίθετα, μας ξύπνησαν όλες αυτές τις ευχάριστες αναμνήσεις από τις ημέρες του 2004, στιγμές που μπορούν να προσφέρουν μόνο τα μεγαλύτερα αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα.
Η προσπάθεια που ξεκίνησε από τη σκέψη της Eunice Kennedy Shriver να φιλοξενήσει παιδιά από πολιτείες της Αμερικής με διανοητική αναπηρία σε μια κατασκήνωση και να παρατηρήσει τις επιδόσεις τους σε αθλητικά τεστ, γέννησε λίγα χρόνια αργότερα τους παγκόσμιους αγώνες Special Olympics to 1968. Όυτε η ίδια θα φανταζόταν πως το εγχείρημα της θα γιγαντωνόταν στα πέρατα της γης με αγώνες που θα έχουν αθλητές από κάθε γωνιά του κόσμου. Οι συμμετέχοντες ανακαλύπτουν μέσα από τους αγώνες τις ικανότητες τους, αποκτούν αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση και μαθαίνουν να λειτουργούν ως ομάδα, κάτι που έχει ευεργετικές επιδράσεις καθιστόντας τους ενεργά και χρήσιμα μέλη στο κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνική και πνευματική τους ανάπτυξη συντελεί στη δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν θα ορίζεται από αυτούς που αποκλείονται, αλλά από αυτούς που εντάσσονται, όπως πολύ εύστοχα αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα των Special Olympics Hellas(www.specialolympicshellas.gr)
Ίσως τα Special Olympics, να είναι η μοναδική διοργάνωση που η φράση «μεγαλύτερη αξία έχει η συμμετοχή παρά η νίκη», βρίσκει απόλυτη εφαρμογή. Οι αθλητές τις πρώτες μέρες των αγώνων χωρίζονταν σε γκρουπ ανάλογα με τις δυνατότητες τους, έτσι ώστε να αγωνιστούν ισοδύναμα και να διακριθούν. Όλοι είχαν τη δυνατότητα να λάβουν μέρος στους τελικούς των κατηγοριών τους μιας και το «μότο» ήταν λίγοι αθλητές-ομάδες, σε πολλές κατηγορίες. Κανένας αθλητής δεν αποκλειόταν σε προκριματικούς και όλοι είχαν την ευκαιρία να νοιώσουν τη μαγεία των αγώνων. Στο βάθρο, δεν βραβεύονταν μόνο οι τρεις πρώτοι, αλλά όλοι ανεξαιρέτως οι συμμετέχοντες για τη θέση ή τη συμμετοχή.
Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ : ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΗΨΕΙΣ
Η διαφήμιση των αγώνων ήταν υπαρκτή, όχι όμως επαρκής. Μετά από μια μικρή περίοδο που υπήρχαν αναφορές για τους αγώνες όταν η Ελλάδα ανέλαβε τη διοργάνωσή τους, υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα που η προώθηση τους ήταν μηδαμινή, για να επανέλθει λίγες μέρες πριν από την έναρξη. Για να πετύχει το συγκεκριμένο εγχείρημα, θα έπρεπε να υπήρχε μεθοδευμένη προσπάθεια, ώστε ο κόσμος να μπει στο «πετσί» των αγώνων, να μάθει και να γνωρίσει την προσπάθεια αυτών των αθλητών και των επιτελείων τους, ώστε να γίνει κομμάτι αυτής και να θέλει να την ακολουθήσει.
Είναι κρίμα πολλοί άνθρωποι να μην γνωρίζουν ούτε καν πως τα Special Olympics είναι αγώνες για τα άτομα με διανοητική αναπηρία και δεν είναι ίδιοι με τους Παραολυμπιακούς, που απευθύνονται σε άτομα που αντιμετωπίζουν σωματικές αναπηρίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προς μίμηση, για την συντονισμένη ενημέρωση του κόσμου αποτελεί η Ιρλανδία, που διοργάνωσε τους αγώνες το 2003 και δεν είχε μόνο πολυάριθμους θεατές στα στάδια τις ημέρες των αγώνων, αλλά και μακρόχρονη κληρονομιά για αυτή τη διοργάνωση. 8 χρόνια μετά στην Αθήνα, ευτύχησε να διαθέτει μια από τις πολυπληθέστερες και πιο ενθουσιώδεις αποστολές σε φιλάθλους( δεν ήταν μόνο μέλη και συγγενείς).
Ο τύπος, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και δεν βοήθησε όσο θα έπρεπε στην προβολή των αγώνων. Η ΕΡΤ αφιέρωνε καθημερινά μια ώρα στους αγώνες μέσω εκπομπής που πρόβαλε στιγμιότυπα(όχι εκτενή)…Άραγε ήταν τόσο δύσκολο να υπάρξει μια στοιχειώδης μετάδοση των αγώνων; Δεν ζήτησε κανείς μια πολυκάμερη υπερπαραγωγή, μιας και θα ακουγόταν το επιχείρημα της κρίσης(παρά τα ποσά που ξοδεύουν άλλες παραγωγές), αλλά έστω να μεταδίδονταν δυο-τρεις ώρες αγώνων από επιλεγμένα ανά ημέρα αθλήματα και να υπήρχε σχολιασμός. Δε θα ήταν κάτι απλησίαστο οικονομικά δα…Έτσι ο κόσμος θα γνώριζε πραγματικά τους αγώνες και οι αθλητές και οι οικογένειες τους θα είχαν την ευκαιρία να κρατήσουν ένα αρχείο ζωής.
Οι οργανωτικές ελλείψεις, δυστυχώς ήταν αρκετές και σε αυτό το κομμάτι τίποτα δεν θύμιζε τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες,παρά το μεγάλο κόστος των αγώνων που ανήλθε στο συνολικό ποσό των 68 εκ.ευρώ σε περίοδο κρίσης. Δε νοείται να πηγαίνεις σε μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση και να μη γνωρίζεις το αναλυτικό πρόγραμμα κάθε αγωνίσματος, ώστε να έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις πότε θα παρακολουθήσεις τι. Το μόνο που υπήρχε ήταν το γενικό πρόγραμμα με τις ώρες που διεξάγονταν τα αθλήματα (αρκετές φορές με μεγάλες αποκλίσεις). Για να έχει τη δυνατότητα επιλογής κάποιος, θα έπρεπε πρώτα να γυρίσει όλες τις εγκαταστάσεις ενός συγκροτήματος για να μάθει το πρόγραμμα των αγωνισμάτων ξεχωριστά, αφού η ανάρτηση γινόταν μόνο εντός κάθε γηπέδου. Θα μπορούσε να υπάρχει έστω ένα μέρος σε κάθε συγκρότημα, που να γίνεται ανάρτηση όλου του προγράμματος, όπως πχ στο τείχος των Εθνών στο ΟΑΚΑ ή στην πεζογέφυρα του Ελληνικού. Εννοείται πως αυτές οι πληροφορίες δεν υπήρχαν ούτε στην ιστοσελίδα των αγώνων που ήταν ελλιπής.
Ακόμη, το μόνο συγκρότημα στο οποίο είχαν τοποθετηθεί ευκρινείς και μεγάλες ταμπέλες ήταν το Σ.Ε.Φ. Στο Ο.Α.Κ.Α και το Ελληνικό, όποιος δεν ήξερε τις εγκαταστάσεις καλά. μπορούσε να προσεγγίσει τα στάδια μόνο ρωτώντας ή μαντεύοντας. Στο ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α, που διεξήχθη η άρση βαρών(!)(η ποδηλασία έγινε στο Ελληνικό), οι κερκίδες ήταν κλειστές και είχαν τοποθετηθεί καρέκλες δίπλα στο πλατό για τους θεατές. Άρα για να προσεγγίσει κάποιος το χώρο έπρεπε να κατέβει στο ισόγειο από τις σκάλες. Μόνο που όσες φορές και αν γύριζε το γήπεδο δε θα το γνώριζε, αφού σήμανση δεν υπήρχε πουθενά, ούτε είχαν τοποθετηθεί εκεί εθελοντές. Μόνο ένα φύλλο χαρτιού σε μια πόρτα υπήρχε που έγραφε είσοδος αλλά αφενός δεν φαινόταν και αφετέρου σε μπέρδευε περισσότερο γιατί δεν είχε βέλος και νόμιζες πως η είσοδος οδηγεί στις κερκίδες!
Μια άλλη περιπέτεια ήταν το βόλεϊ, το οποίο έγινε σε μια αίθουσα του Ο.Α.Κ.Α(Γ.Κασιμάτης), η οποία ήταν αποκομμένη από το υπόλοιπο συγκρότημα και η απουσία σήμανσης δημιουργούσε εκ νέου σύγχυση στους επισκέπτες που έπρεπε να κάνουν κύκλους. Οι διοργανωτές επέλεξαν μάλιστα η είσοδος του κοινού να μην γίνεται από την πρώτη πόρτα(έμπαιναν οι v.i.p), παρότι ουσιαστικά οδηγούσε στο ίδιο σημείο μιας και οι θέσεις των V.I.P δεν ήταν κάποια ειδική κερκίδα, αλλά καρέκλες πάνω στις πτυσσόμενες εξέδρες! Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε επίσης το γεγονός πως κάποια πάρκινγκ, όπως του Ελληνικού, ήταν δεσμευμένα μόνο για τους επισήμους (παρότι μισοάδεια) και για να σταθμεύσει κάποιος θα έπρεπε να ψάχνει επί ώρα κάποια ελεύθερη θέση στα γύρω στενά… Στο χώρο που γινόταν το Μπάντμιντον, δεν υπήρχε προγραμματισμός και ανενόχλητοι ξένοι δημοσιογράφοι έπαιρναν συνεντεύξεις ακριβώς μπροστά από τις κερκίδες, κόβοντας τη θέα του αγωνιστικού χώρου στους φιλάθλους, όπως και διάφοροι που στέκονταν ανενόχλητοι σε σημεία που δεν θα έπρεπε.
Οι 25.000 εθελοντές ήταν η ψυχή των αγώνων και δίχως τη δική τους αγόγγυστη προσπάθεια δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν οι αγώνες, παρότι κάποιοι παρουσίαζαν άγνοια σε μερικά θέματα, χωρίς να φέρουν εκείνοι την ευθύνη, αφού δεν είχαν λάβει την εκπαίδευση και ενημέρωση που απαιτείτο σε όλα τα επίπεδα. Έτσι, υπήρξαν φαινόμενα όπως το να μην γνωρίζουν βασικές πληροφορίες των εγκαταστάσεων(πχ που βρίσκονταν οι υπόλοιπες εγκαταστάσεις στο ΟΑΚΑ, αν είχε ανοίξει λόγω των αγώνων η είσοδος τένις που βρίσκεται εντός του συγκροτήματος, πως θα πήγαινε κάποιος από το Ελληνικό δίπλα στον Άγιο Κοσμά κ.α).
Αισθητικά, οι παρεμβάσεις που έγιναν στο καλλιμάρμαρο και η πρόχειρη σχεδίαση του «φεστιβάλ» των αγώνων στο τείχος των Εθνών, με περίπτερα-σκηνές που παρέπεμπαν σε τοπικό πανηγύρι δεν ήταν ότι καλύτερο…Ατυχής τουλάχιστον ήταν η επιλογή η τελευταία μέρα των αγώνων με τελικούς και μικρούς τελικούς στο μπάσκετ, να γίνει στα γήπεδα 2 και 3, για να κρατηθεί το κεντρικό για απονομές επάθλων!
Είναι όμως προτιμότερο να κρατήσουμε τις όμορφες στιγμές που όπως αναφέρθηκε παραπάνω ήταν αμέτρητες και πήγαζαν από τη θέληση των αθλητών και τη στήριξη των οικογενειών τους. Οικογένειες, οι οποίες στο παγκόσμιο αυτό κίνημα, έχουν γίνει ένα, μια γροθιά, σε ένα μείγμα πολυπολιτισμικό, με διάφορες κουλτούρες, ήθη και έθιμα.
"
Θέλω να νικήσω! Αν όμως δεν τα καταφέρω, βοηθήστε με να προσπαθήσω με θάρρος!"
