Η Ελλάδα επέλεξε να χάσει από τη Ρωσία, για να αποφύγει τις ΗΠΑ στα προημιτελικά του Μουντομπάσκετ:Μέγα σκάνδαλο.Σύσσωμοι οι προασπιστές της ηθικής, που σε αυτή την χώρα είναι αμέτρητοι καθώς φαίνεται, έσπευσαν να το αναγάγουν σε ζήτημα τιμής και να θέσουν ακόμα και θέμα ηθικής για μια αθλητική στρατηγική… Μόνο για έσχατη προδοσία δεν μίλησαν.
Κάποιοι έφτασαν ακόμη και στο σημείο να χαρακτηρίσουν «μικρούς αθλητές» τους παίκτες μας. Ντροπή, για το ήθος των παικτών αλλά και για όλες αυτές τις φορές που μας έκαναν περήφανους.Αλλά μήπως αυτοί που κάνουν τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς, δεν θα είναι οι πρώτοι που θα σπεύσουν για να φωτογραφηθούν μαζί τους στο αεροδρόμιο σε περίπτωση κατάκτησης μεταλλίου?
Κάπως έτσι δεν έγινε και με τους Ολυμπιονίκες, που από ήρωες ξαφνικά έγιναν οι ντοπαρισμένοι που ντρόπιασαν τη χώρα, νικώντας τους πεντακάθαρους αντιπάλους τους?
Η ομάδα μας δίνει το Σάββατο το μεγάλο αγώνα στους «16» με την πρωταθλήτρια κόσμου Ισπανία, σε μια επανάληψη του τελικού του προηγούμενου Μουντομπάσκετ(κρίμα για τη διοργάνωση που γίνεται σε τόσο πρώιμο στάδιο) και αντί να ασχολούμαστε με τον αγώνα και το πως οι διεθνείς θα μείνουν συγκεντρωμένοι και απερίσπαστοι στο παιχνίδι, το θέμα που μονοπωλεί την ειδησεογραφία και τις συζητήσεις είναι επιλογή της εθνικής, με τη χολή να στάζει άφθονη στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Σίγουρα το να μπαίνεις σε έναν αγώνα χωρίς στόχο τη νίκη δεν είναι ότι καλύτερο, όμως όταν έχεις υψηλούς στόχους και διαγράφεται η προοπτική να κάνεις πιο εύκολη τη ζωή σου στη συνέχεια του τουρνουά, τότε μπαίνεις στον πειρασμό να το κάνεις.Άλλωστε αν οι παίκτες μας έχαναν από τους Ισπανούς ή τους Αμερικανούς θα γυρνούσαν νωρίς στις ομάδες τους και κανείς δεν θα τους έλεγε τίποτα.Άρα ίσως το μονοπάτι που διάλεξαν για την επιτυχία να εμπεριέχει μεγαλύτερο προσωπικό ρίσκο.
Το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικής προσέγγισης. Αυτό απέχει πολύ όμως από την κακόβουλη κριτική και τους χαρακτηρισμούς όλων αυτών που περίμεναν στη γωνία για να ρίξουν λάσπη και έφτασαν στο σημείο να μεγαλοποιήσουν μια αθλητική στρατηγική σε ηθικό ζήτημα. Μα τόσο πολύ ξεχειλίζει η ηθική στην καθημερινότητά μας, στο επαγγελματικό περιβάλλον, στην πολιτική και σε τόσους άλλους τομείς, ώστε να είμαστε τόσο εύθικτοι με μια επιλογή αντιπάλου στο μπάσκετ?
Τέτοιου είδους επιλογές αντιπάλων υπήρχαν πάντα στον αθλητισμό και θα υπάρχουν. Αυτό το ξέρει πολύ καλά και ο κ.Μπλάτ, προπονητής της ρωσικής ομάδας, που έσπευσε να μιλήσει για ντροπή.Άραγε κατάφερε να πείσει τον εαυτό του πως εκείνος και η ομάδα του επιζητούσαν με νύχια και με δόντια την επικράτηση?Κι αν ναι, για ποιό λόγο δεν έβαλε παίκτες-κλειδιά στο παρκέ και δεν χρησιμοποίησε τη ζώνη-σήμα κατατεθέν απέναντι στην Ελλάδα για πάνω από δυο λεπτά?Η σημερινή του συγγνώμη σώζει τουλάχιστον τα προσχήματα…
Υπάρχει όμως και κάτι που δεν ήχησε ωραία στα αυτιά και είναι από την πλευρά των παικτών μας. Εφόσον είχαν πάρει την απόφαση να ηττηθούν και να μην αντιμετωπίσουν κολλητά Ισπανία και ΗΠΑ στους 16 και 8 αντίστοιχα(τελικά την πρώτη μας την επέστρεψε ως αντίπαλο η Γαλλία με τη δική της ήττα), θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένοι στις δηλώσεις τους πριν από τον αγώνα και να μην αναλώνονται σε χαρακτηρισμούς όπως «ζήτημα αξιών η νίκη» γιατί αδικούν τους εαυτούς τους.
Παρεμπιπτόντως οι Γάλλοι χρειάζονται βραβείο για το κατόρθωμα να ηττηθούν με τρίποντο 8 δεύτερα πριν τη λήξη, με 12 πόντους από τη Νέα Ζηλανδία, ενώ ζητούσαν ήττα ως 11 για να παίξουν με την εθνική μας. Πλέον θα πέσουν πάνω στη διοργανώτρια Τουρκία στους 16.
Ας ελπίσουμε το κλίμα στην εθνική να βελτιωθεί και οι παίκτες να μείνουν ανεπηρέαστοι από όλα όσα ακούγονται,ενόψει του μεγάλου αγώνα με την Ισπανία. Αν και η ομάδα δεν δείχνει να έχει βρει τη φόρμα της και οι εμφανίσεις της στην Τουρκία δε θυμίζουν σε τίποτα την ομάδα που παρουσιάστηκε στα φιλικά προετοιμασίας, η πρόκληση να ξορκίσουμε τον κακό μας «δαίμονα» που ονομάζεται ισπανία(5 ήττες σερί από το 2006)είναι πολύ μεγάλη.
