Ο πραγματικός άθλος του Τσιτσιπά!

                           

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς,εκθρόνισε το βασιλιά Ρότζερ Φέντερερ και είναι στα προημιτελικά του αυστραλιανού όπεν!Άθλος?Όχι!Γιατί?Διότι,η πορεία και η εξέλιξη (αγωνιστική και πνευματική)του Έλληνα τενίστα,το έκανε να φαίνεται ως κάτι πιθανό και λογικό αγωνιστικά...Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος άθλος!

Ο δρόμος του ως τώρα στο δύσβατο μονοπάτι του παγκοσμίου τένις, έδειχνε ξεκάθαρα πως όλο και μεγαλύτερα πράγματα έρχονται μπροστά.Αυτό ισχύει και για την πορεία του γενικώς στο atp tour (2 τίτλοι,μεταξύ των οποίων αυτός των 8 καλύτερων νέων παικτών του πλανήτη) και ως προς την παρουσία του στα κόρτ της Μελβούρνης.’Αλλωστε,μόνο ένας μεγάλος αγωνιστικά και πνευματικά πρωταθλητής σαν τον Στέφανο,θα μπορούσε να «χτίσει» όπως ώριμα παραδέχθηκε ο ίδιος στο δύσκολο 2017,για να έχει ένα μαγικό 2018.

Ο τρόπος με τον οποίο «ματσάρει» επάνω στον αντίπαλο και προσαρμόζεται για να εξουδετερώσει τα θετικά του στοιχεία ο Στέφανος,είτε στην εξέλιξη του ματς είτε ακόμη περισσότερο στην επόμενη συνάντησή τους, είναι εκπληκτικός και αξιοθαύμαστος για την ηλικία του.Αυτός ήταν κι ο κυριότερος λόγος που σου έδινε την αίσθηση πως αυτή η απείρως διδακτική και καθοριστική όπως αποδείχθηκε συνάντησή τους προ εβδομάδων στο hopman cup,θα ήταν το διαβατήριο πρόκρισης για τον υπερταλαντούχο Έλληνα, απέναντι στον κυρίαρχο επί 2 συναπτά έτη στην Αυστραλία Ελβετό και κάτοχο 20 γκραν σλαμ τίτλων και 99 καριέρας συνολικά!

Ήταν τότε, ένα ματς στο οποίο ο Στέφανος ήταν ευθέως ανταγωνιστικός απέναντι στον  θρύλο του αγωνίσματος,έχασε στις λεπτομέρειες (2 τάι μπρέικ) και υπερασπίστηκε όλα τα σέρβις του.Αν δεν ερχόταν το δικό του σπάσιμο (7-5) στο τρίτο σέτ απέναντι στον Φέντερερ χθες,θα πίστευε κανείς πως αυτοί οι δύο θα αγωνίζονται αιωνίως σε τάι μπρέικ (έχουν 5 σε 6 σετ)!

Επειδή φαινόταν πως θα δούμε δύο αθλητές που παίζουν παρόμοιο αγωνιστικά τένις και βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση (τεράστιο παράσημο για τον Στέφανο το ο,τι το επισήμανε και ο ίδιος ο Ελβετός θρύλος πως βλέπει τεράστιο μέλλον και πολλά δικά του στοιχεία πάνω στο Στέφανο),το στοίχημα για τον μεγάλο ‘Ελληνα πρωταθλητή ήταν να μείνει συγκεντρωμένος στο πλάνο του και να διαχειριστεί ψυχολογικά τα κρίσιμα σημεία του ματς,κόντρα στην τεράστια εμπειρία του Φέντερερ,ώστε να εξαργυρώσει την υπεροχή ενέργειας στην πάροδο του παιχνιδιού.

Σε συζήτηση με Ελβετό συνάδελφο πριν από το ματς,του είχα εκφράσει την άποψη ο,τι θα δούμε ένα μεγάλο παιχνίδι και σε διάρκεια και σε ποιότητα,που ο Τσιτσιπάς θα κατακτήσει αν διαχειριστεί σωστά δύο μεγάλα ζητήματα:Το πνευματικό,όταν θα έρθει η ώρα να διατηρηθεί ψύχραιμος, αν χάσει κάποιους «κρίσιμους πόντους» απέναντι στο «προγραμματισμένο» και «καλοκουρδισμένο» τένις που παίζει ο Ελβετός στη διάρκεια του αγώνα,είτε πρόκειται για τον πρώτο είτε για τον τελευταίο πόντο και μπορεί να βγάλει εκτός ρυθμού τον καθένα και το αγωνιστικό: τα επιμέρους στοιχεία δηλαδή, όπως ο περιορισμός των αβίαστων λαθών και λανθασμένων επιλογών ανεβάσματος στο φιλέ που θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του Φέντερερ,έχοντας παράλληλα το σέρβις του αξιόπιστο όταν το χρειαζόταν:Πήρε άριστα σε όλα και μάλιστα ανάγκασε σε πολλές περιπτώσεις τον Ελβετό να υποπέσει σε αυτά!

Εκείνος, μου είπε πως συμφωνεί σχεδόν σε όλα,αλλά πιστεύει πως στις λεπτομέρειες των σετ θα μιλήσει η εμπειρία του συμπατριώτη του και θα δούμε ένα σφιχτό και δύσκολο μεν,αλλά 3-0 ή 3-1υπέρ του Φέντερερ στον αγώνα...Όταν στις αρχές του 3ου σετ,με τους δύο αθλητές στο 1-1,έχοντας κατακτήσει ο καθένας ανάποδα το τάι μπρέικ του σετ που αντίπαλος έδειχνε να απειλεί περισσότερο το σέρβις ,το γράφημα της μετάδοσης έβγαλε την πρόβλεψη 70-30 υπέρ του Ελβετού.Τότε,είχε ήδη αρχίσει να διαφαίνεται στο κορτ από τους πόντους που παίζονταν πως το μομέντουμ αρχίζει να γέρνει υπέρ του νεαρού Έλληνα και έκανα αυτή την επισήμανση στον Ελβετό συνάδελφο,μαζί με την ερώτηση αν εμμένει στην αρχική του εκτίμηση:Μου είπε ναι,αλλά με διαφορετικό νικητή...

Σε πολλές περιπτώσεις έβλεπες στα μάτια του Στέφανου την πίστη και την προσήλωση στο στόχο,από την πρώτη στιγμή…’Εδειχνε την ξεκάθαρη αποφασιστικότητά του,όταν έσβηνε διαρκώς και αποτελεσματικά τα break του αντιπάλου,περιμένοντας να χτυπήσει στη δική του στιγμή.Εκεί σου έδινε τη βεβαιότητα πως αν μείνει ζωντανός θα πάρει το σετ και γιατί όχι το ματς…

Δεν πτοήθηκε ούτε όταν έχασε το 1ο σετ για τρίτη συνεχή φορά σε τάι-μπρέικ από τον Ελβετό…Είχε την πίστη και τον τρόπο…Το απέδειξε και στο επόμενο τάι-μπρέικ…

Σε άλλα παιχνίδια του παρελθόντος και μόνο η σκέψη πως έχασε ένα πόντο που έμοιαζε δικός του και θα του έδινε προβάδισμα 3 πόντων σε αυτό το κομβικό σημείο,ίσως έβαζε σε περίεργα μονοπάτια σκέψης τον Στέφανο,όπως και οποιονδήποτε τενίστα…Το βλέμμα του Τσιτσιπά εκείνη τη στιγμή σου έδινε τη σιγουριά πως αυτή τη φορά το είχε αφήσει ήδη πίσω και πήγαινε για τον επόμενο πόντο.Τον προπόνησε καλά άλλωστε η κατάκτηση μέσα από συμπληγάδες 2 φορές του ίδιου σετ,απέναντι στον Μπασιλασβίλι!

Μην ξεχνάμε,πως ο αγώνας που ξεκίνησε με τον Τσιτσιπά να δέχεται time penalty,όσο πλησίαζε προς την ολοκλήρωσή του,έβρισκε τον Ελβετό να ψάχνει εναγωνίως μεγαλύτερα διαστήματα ξεκούρασης ανάμεσα στους πόντους με κάθε τρόπο και τη γυναίκα του Μίρκα,να αγωνιά εμφανώς για την έκβασή του στην κερκίδα…

Είχε ήδη μπει το νερό στο αυλάκι,ώστε ο Στέφανος να ολοκληρώσει τον αποκλεισμό που είχε επιχειρήσει το 2006,ο κολλητός του Μάρκος Παγδατής…Τότε,ο μεγάλος Ελληνοκύπριος τενίστας (εξαιτίας του είδαμε στην ελεύθερη tv δεύτερο γκραν σλαμ πλην Ρολάν Γκαρός),είχε αποσπάσει στον τελικό, το πρώτο σετ που είχε χάσει ο Φέντερερ σε εκείνη τη διοργάνωση,όμως ο Ελβετός είχε την απάντηση…Ο Τσιτσιπάς νίκησε τον Ελβετό μετά από 17 σερί νίκες που είχε στο αυστραλιανό όπεν!’Ισως,να μπορέσει να ολοκληρώσει κι άλλο ένα έργο:Την κατάκτηση αργά ή γρήγορα ενός γκραν σλαμ!

Το ματσάρισμα και η πνευματική προσήλωση στα πραγματικά δύσκολα, είναι οι κυριότεροι ίσως λόγοι για να πιστεύεις πως και η τρίτη συνάντηση με τον Ναδάλ,όταν αυτή συμβεί, θα είναι και η φαρμακερή για τον Ισπανό.Ιδίως, αν αυτή πραγματοποιηθεί κάτω από τις απαιτήσεις και τα συνεπακόλουθα ενός αγώνα grand slam τριών σετ...

Ήταν ξεκάθαρο αυτό,στη διαφορά που είχαν ως εικόνα τα δύο ματς με τον Ισπανό κυρίαρχο του χώματος...Το σετ που κρίθηκε στο τάι-μπρέικ,έδειξε ξεκάθαρα πως ο Τσιτσιπάς αν και έχασε στις λεπτομέρειες,είχε βρει το αντίδοτο να αντιπαρατάξει στο γεμάτο απαιτήσεις ως προς τον ρυθμό και την ιδιομορφία χτυπημάτων τένις του Ναδάλ...Δύο διδακτικά τάι μπρέικ άνοιξαν το δρόμο απέναντι στον Φέντερερ,ίσως ένα αντίστοιχο κάνει το ίδιο και εδώ...

Θα βόλευε ίσως περισσότερο τον Στέφανο το πιθανό διπλό ισπανικό «συναπάντημα» να ήταν αντίστροφο (πρώτα Ναδάλ,μετά Μπαουτίστα Αγκούτ)...Όχι,ο  Μπαουτίστα δεν απέκτησε ξαφνικά τις παραστάσεις και τη δυναμική του Ράφα εν μέσω ενός (πολύ) καλού τουρνουά...Είναι όμως μαζί με τον Στέφανο, ίσως οι πιο φορμαρισμένοι παίκτες στα αυστραλιανά κόρτ και κάλλιστα θα μπορούσαν να αποκλείσουν οποιοδήποτε και να είναι το ζευγάρι του φετινού τελικού...’Ηδη άλλωστε το έκαναν στον ίδιο γύρο με τους περσινούς φιναλίστ(Φέντερερ,Τσίλιτς).

Για τον Μπαουτίστα,φαντάζει ίσως πλεονέκτημα πως τη μεγάλη του νίκη(επί του λαβωμένου πρωταθλητή Μάρεϊ),με το όποιο ψυχολογικό άδειασμα επιφέρει,την έκανε νωρίς...Η τελευταία (Τσίλιτς),ήταν η επιβεβαίωση για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει...Ο ρυθμός του επίσης,σε συνδυασμό με τη φυσική κατάσταση μπορούν να οδηγήσουν το Στέφανο σε περισσότερα αβίαστα λάθη σε σχέση με το ματς με τον Φέντερερ και αυτό ίσως κοστίσει μετά από μια τιτανομαχία 4 ωρών που έχει ήδη δώσει...

Ο (πνευματικά κυρίως) ώριμος και σαν έτοιμος από καιρό Τσιτσιπάς του ματς με τον Φέντερερ, μπορεί να μετατρέψει σαφέστατα τα όπλα, όχι μόνο του Μπαουτίστα,αλλά οποιουδήποτε παίκτη αυτή τη στιγμή στο tour, σε μέσο εξόντωσης και άρα αποκλεισμού, αν το πράξει με την ίδια ψυχραιμία και συνέπεια στο παιχνίδι του... Αν συμβεί,τότε θα είναι και πάλι Tsitsi...pass!Αν όχι,θα περιμένουμε την επόμενη φορά...Δεν θα αργήσει πολύ,ούτε στη μία,ούτε στην άλλη περίπτωση...

ΥΓ1:Οι τεράστιες εμφανίσεις του Τσιτσιπά,συμπληρώνονται τέλεια από την πορεία της συμπαίκτριάς του στο Hopman cup Μαρίας Σάκκαρη,που έφτασε στον τρίτο γύρο αποκλείοντας το ΝΟ22 Οσταπένκο και έχει τα φόντα για πολύ υψηλότερα.Αξίζει την ίδια προβολή και παρακολούθηση της πορείας της στα μεγάλα τουρνουά

ΥΓ2:Το τένις έχει επιτέλους την προβολή που του αξίζει…’Ηταν πολύ θλιβερό που την εποχή που μεσουρανούσε η τεράστια Λένα Δανιηλίδου,νίκες της όπως στο Γουίμπλεντον επί της κατόχου προ εβδομάδων-τότε- του Ρολάν Γκαρός Ζιστίν Ενάν(2005) ή απέναντι σε αθλήτριες ΝΟ1 του κόσμου όπως η Καπριάτι  να περνούν στα ψιλά…

ΥΓ3:Μακάρι να ευτυχήσουμε όσο δύσκολο κι αν φαντάζει και οικονομικά και λόγω πλήρους καλενταρίου,να δούμε αυτά τα 2 παιδιά να γεμίζουν το ολυμπιακό κέντρο αντισφαίρισης του ΟΑΚΑ σε τουρνουά ATP και WTA.Το αξίζουν και εκείνα και οι ‘Ελληνες φίλαθλοι,να ξαναζήσουν στιγμές Δανιηλίδου του 2004,Οικονομίδη,Μαζαράκη,Γιακούποβιτς σε μονά και διπλά το 2004 και στα challengers που ακολούθησαν…

Η ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΡΙΜ ΓΙΟΝΓΚ ΣΙΜ (ΒΙΝΤΕΟ)

Αυτή είναι η Ριμ Γιονγκ Σιμ.Ο αγώνας της στο τελευταίο παγκόσμιο πρωτάθλημα άρσης βαρών στο Χιούστον, καταδεικνύει το μεγαλείο της αθλητικής προσπάθειας.Την διαρκή πάλη να φτάνεις τα όρια σου και να τα ξεπερνάς.Δίνοντάς τα όλα, με πάθος και αυταπάρνηση, για να μην πάνε χαμένοι οι τόνοι ιδρώτα που έχεις αφήσει στο γυμναστήριο επί μήνες, για ένα και μόνο αγώνα…

Η Ριμ τραυματίστηκε στην 3η της προσπάθεια στην κίνηση του αρασέ στο γόνατο,στο ισχίο και στον τετρακέφαλο.Αν και δυσκολευόταν ακόμη και να περπατήσει και το πόδι της είχε χάσει την ευλυγυσία του(απαιτούμενο στοιχείο για την τεχνική της κίνησης του ζετέ),δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Επιχείρησε και τις τρεις άρσεις που είχε στη διάθεσή της στο ζετέ, με αφόρητους πόνους και διακινδυνεύοντας τη σωματική της ακεραιότητα,καθώς δεν είναι εύκολο να μπαίνουν πάνω από το κεφάλι σου 150 έως 157 κιλά ενώ είσαι λαβωμένος.Τι κι αν όλοι οι γιατροί τη συμβούλευσαν να μην συνεχίσει γιατί θα κινδύνευε με υποτροπή(το λιγότερο)Τι κι αν αποχωρούσε υποβασταζόμενη μετά από κάθε προσπάθειά της από το πλατό…

Η Ριμ τα κατάφερε.Ανύψωσε 150 και 155 κιλά με επιτυχία και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο σύνολο της κατηγορίας.Μάλιστα,αν το πόδι της άντεχε λίγο παραπάνω και είχε επιτύχει και στα 157 κιλά,που έδειξε πως ήταν στις δυνατότητες της ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες,θα ήταν η χρυσή νικήτρια.Οι συναθλήτριές της την βοήθησαν να ανέβει μαζί τους στο βάθρο,ενώ ο κόσμος της χάρισε ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα αναγνώρισης.

Πιστεύω και ελπίζω πως αυτή η αθλητική ιστορία θα ολοκληρωθεί με ένα χρυσό μετάλλιο στους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.Φυσικά τέτοιου είδους ιστορίες δεν έχουν θέση και χώρο για προβολή, στη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες...

ΠΑΟΚ - ΟΦΝΙ LIVE

   16-20 (ΤΕΛ)
'

   ΠΑΟΚ - ΟΦΝΙ   


ΤΕΛ: 16 -  20
59:    15    -   19
58:    14    -   18
56:    14    -   16
54:    13    -   16
52:    12    -   16
50:    12    -   16
46:    10    -   15
43:    10    -   14
40:    10    -   12
34:     9     -    9
HM: 7    -   9
28:    7      -    9
25:    7      -    7
22:    5      -    7
19:    4      -    7
16:    3      -    6
12:    3      -    5
09:    0      -    3
07:    0      -    2
01:    0      -    0

SPECIAL OLYMPICS 2011 - Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΟΝΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ

Από τις 25 Ιουνίου έως τις 4 Ιουλίου η χώρα μας φιλοξένησε τους 13ους παγκόσμιους θερινούς αγώνες Special Olympics.7.500 αθλητές από 185 χώρες αγωνίστηκαν με πάθος, θέληση και θάρρος, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να απολαύσουμε αξέχαστες στιγμές και να διδαχθούμε από την πίστη και την ελπίδα που μετέδιδαν όλες τις ημέρες της διοργάνωσης.

Οι αγώνες αυτοί προσέφεραν αθλητικές συγκινήσεις και έντονες στιγμές. Ποιος θα ξεχάσει τον αθλητή των 100μ, που παρά τα τεράστια κινητικά προβλήματα(το αριστερό πόδι έπρεπε να πατήσει 2 φορές στο έδαφος ώσπου μετακινηθεί), συνέχισε την προσπάθεια και τερμάτισε σε 4 λεπτά μέσα σε αποθέωση; Κάποιοι κολυμβητές από την Αφρική που δεν ήξεραν καλά καλά να κολυμπούν, όμως έφταναν μέχρι το τέλος της διαδρομής με υπερπροσπάθεια. Ο μικρόσωμος πιτσιρικάς από τη Βουλγαρία θα πήγαινε στις πρώτες τάξεις του σχολείου, όμως ξεσήκωνε με την παρουσία του τους θεατές του Μπάντμιντον. Ο συναγωνισμός ήταν έντονος όπως και το θέαμα και αποδείχτηκε περίτρανα, πως για να είναι ενδιαφέρουσα μια αθλητική διοργάνωση δεν είναι απαραίτητο να «σπάνε» πάντα τα χρονόμετρα από τις επιδόσεις.

Ο παλμός στις εξέδρες ήταν μοναδικός. Φίλαθλοι, εθελοντές, οικογένειες αθλητών και μέλη των αποστολών γίνονταν ένα και δημιουργούσαν μια αξέχαστη ατμόσφαιρα. Ανάμεσα στα διαλείμματα των αγωνισμάτων στηνόταν ένα μεγάλο πάρτι εντός κι εκτός των αγωνιστικών χώρων. Ο πραγματικός αθλητισμός αυτό είναι άλλωστε : Μια μεγάλη γιορτή που πρεσβεύει ιδανικά και ιδεώδη όπως η ευγενής άμιλλα, η επιμονή και η προσπάθεια να ανακαλύπτεις και να ξεπερνάς τα όρια σου.

Πόσες φορές στις μέρες μας, έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε αγώνες, που μας θυμίζουν όλες αυτές τις αξίες, μακριά από κάθε φαινόμενο σκοπιμότητας και βίας; Απειροελάχιστες. Αυτό, ίσως κάνει ακόμη πιο τραγική, την εικόνα των μισοάδειων κερκίδων τις περισσότερες ημέρες των αγώνων. Υπήρξαν φορές που στις κερκίδες η μεγάλη πλειοψηφία των θεατών ήταν αθλητές ,συγγενείς, εθελοντές και τουρίστες…Ο ίδιος κόσμος που κατέκλυσε τα στάδια στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς αγώνες, δυστυχώς αδιαφόρησε σε μεγάλο βαθμό για τα Special Olympics, παρότι η είσοδος ήταν ελεύθερη όλες τις ημέρες των αγώνων. Κι όμως, οι στιγμές που ζήσαμε δεν είχαν να ζηλέψουν σε τίποτα από εκείνους τους αγώνες (σε αντίθεση με τα οργανωτικά θέματα). Αντίθετα, μας ξύπνησαν όλες αυτές τις ευχάριστες αναμνήσεις από τις ημέρες του 2004, στιγμές που μπορούν να προσφέρουν μόνο τα μεγαλύτερα αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα.


Η προσπάθεια που ξεκίνησε από τη σκέψη της Eunice Kennedy Shriver να φιλοξενήσει παιδιά από πολιτείες της Αμερικής με διανοητική αναπηρία σε μια κατασκήνωση και να παρατηρήσει τις επιδόσεις τους σε αθλητικά τεστ, γέννησε λίγα χρόνια αργότερα τους παγκόσμιους αγώνες Special Olympics to 1968. Όυτε η ίδια θα φανταζόταν πως το εγχείρημα της θα γιγαντωνόταν στα πέρατα της γης με αγώνες που θα έχουν αθλητές από κάθε γωνιά του κόσμου. Οι συμμετέχοντες ανακαλύπτουν μέσα από τους αγώνες τις ικανότητες τους, αποκτούν αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση και μαθαίνουν να λειτουργούν ως ομάδα, κάτι που έχει ευεργετικές επιδράσεις καθιστόντας τους ενεργά και χρήσιμα μέλη στο κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνική και πνευματική τους ανάπτυξη συντελεί στη δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν θα ορίζεται από αυτούς που αποκλείονται, αλλά από αυτούς που εντάσσονται, όπως πολύ εύστοχα αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα των Special Olympics Hellas(www.specialolympicshellas.gr)

Ίσως τα Special Olympics, να είναι η μοναδική διοργάνωση που η φράση «μεγαλύτερη αξία έχει η συμμετοχή παρά η νίκη», βρίσκει απόλυτη εφαρμογή. Οι αθλητές τις πρώτες μέρες των αγώνων χωρίζονταν σε γκρουπ ανάλογα με τις δυνατότητες τους, έτσι ώστε να αγωνιστούν ισοδύναμα και να διακριθούν. Όλοι είχαν τη δυνατότητα να λάβουν μέρος στους τελικούς των κατηγοριών τους μιας και το «μότο» ήταν λίγοι αθλητές-ομάδες, σε πολλές κατηγορίες. Κανένας αθλητής δεν αποκλειόταν σε προκριματικούς και όλοι είχαν την ευκαιρία να νοιώσουν τη μαγεία των αγώνων. Στο βάθρο, δεν βραβεύονταν μόνο οι τρεις πρώτοι, αλλά όλοι ανεξαιρέτως οι συμμετέχοντες για τη θέση ή τη συμμετοχή.

Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ : ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΗΨΕΙΣ
Η διαφήμιση των αγώνων ήταν υπαρκτή, όχι όμως επαρκής. Μετά από μια μικρή περίοδο που υπήρχαν αναφορές για τους αγώνες όταν η Ελλάδα ανέλαβε τη διοργάνωσή τους, υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα που η προώθηση τους ήταν μηδαμινή, για να επανέλθει λίγες μέρες πριν από την έναρξη. Για να πετύχει το συγκεκριμένο εγχείρημα, θα έπρεπε να υπήρχε μεθοδευμένη προσπάθεια, ώστε ο κόσμος να μπει στο «πετσί» των αγώνων, να μάθει και να γνωρίσει την προσπάθεια αυτών των αθλητών και των επιτελείων τους, ώστε να γίνει κομμάτι αυτής και να θέλει να την ακολουθήσει.

Είναι κρίμα πολλοί άνθρωποι να μην γνωρίζουν ούτε καν πως τα Special Olympics είναι αγώνες για τα άτομα με διανοητική αναπηρία και δεν είναι ίδιοι με τους Παραολυμπιακούς, που απευθύνονται σε άτομα που αντιμετωπίζουν σωματικές αναπηρίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προς μίμηση, για την συντονισμένη ενημέρωση του κόσμου αποτελεί η Ιρλανδία, που διοργάνωσε τους αγώνες το 2003 και δεν είχε μόνο πολυάριθμους θεατές στα στάδια τις ημέρες των αγώνων, αλλά και μακρόχρονη κληρονομιά για αυτή τη διοργάνωση. 8 χρόνια μετά στην Αθήνα, ευτύχησε να διαθέτει μια από τις πολυπληθέστερες και πιο ενθουσιώδεις αποστολές σε φιλάθλους( δεν ήταν μόνο μέλη και συγγενείς).

Ο τύπος, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και δεν βοήθησε όσο θα έπρεπε στην προβολή των αγώνων. Η ΕΡΤ αφιέρωνε καθημερινά μια ώρα στους αγώνες μέσω εκπομπής που πρόβαλε στιγμιότυπα(όχι εκτενή)…Άραγε ήταν τόσο δύσκολο να υπάρξει μια στοιχειώδης μετάδοση των αγώνων; Δεν ζήτησε κανείς μια πολυκάμερη υπερπαραγωγή, μιας και θα ακουγόταν το επιχείρημα της κρίσης(παρά τα ποσά που ξοδεύουν άλλες παραγωγές), αλλά έστω να μεταδίδονταν δυο-τρεις ώρες αγώνων από επιλεγμένα ανά ημέρα αθλήματα και να υπήρχε σχολιασμός. Δε θα ήταν κάτι απλησίαστο οικονομικά δα…Έτσι ο κόσμος θα γνώριζε πραγματικά τους αγώνες και οι αθλητές και οι οικογένειες τους θα είχαν την ευκαιρία να κρατήσουν ένα αρχείο ζωής.

Οι οργανωτικές ελλείψεις, δυστυχώς ήταν αρκετές και σε αυτό το κομμάτι τίποτα δεν θύμιζε τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες,παρά το μεγάλο κόστος των αγώνων που ανήλθε στο συνολικό ποσό των 68 εκ.ευρώ σε περίοδο κρίσης. Δε νοείται να πηγαίνεις σε μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση και να μη γνωρίζεις το αναλυτικό πρόγραμμα κάθε αγωνίσματος, ώστε να έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις πότε θα παρακολουθήσεις τι. Το μόνο που υπήρχε ήταν το γενικό πρόγραμμα με τις ώρες που διεξάγονταν τα αθλήματα (αρκετές φορές με μεγάλες αποκλίσεις). Για να έχει τη δυνατότητα επιλογής κάποιος, θα έπρεπε πρώτα να γυρίσει όλες τις εγκαταστάσεις ενός συγκροτήματος για να μάθει το πρόγραμμα των αγωνισμάτων ξεχωριστά, αφού η ανάρτηση γινόταν μόνο εντός κάθε γηπέδου. Θα μπορούσε να υπάρχει έστω ένα μέρος σε κάθε συγκρότημα, που να γίνεται ανάρτηση όλου του προγράμματος, όπως πχ στο τείχος των Εθνών στο ΟΑΚΑ ή στην πεζογέφυρα του Ελληνικού. Εννοείται πως αυτές οι πληροφορίες δεν υπήρχαν ούτε στην ιστοσελίδα των αγώνων που ήταν ελλιπής.

Ακόμη, το μόνο συγκρότημα στο οποίο είχαν τοποθετηθεί ευκρινείς και μεγάλες ταμπέλες ήταν το Σ.Ε.Φ. Στο Ο.Α.Κ.Α και το Ελληνικό, όποιος δεν ήξερε τις εγκαταστάσεις καλά. μπορούσε να προσεγγίσει τα στάδια μόνο ρωτώντας ή μαντεύοντας. Στο ποδηλατοδρόμιο του Ο.Α.Κ.Α, που διεξήχθη η άρση βαρών(!)(η ποδηλασία έγινε στο Ελληνικό), οι κερκίδες ήταν κλειστές και είχαν τοποθετηθεί καρέκλες δίπλα στο πλατό για τους θεατές. Άρα για να προσεγγίσει κάποιος το χώρο έπρεπε να κατέβει στο ισόγειο από τις σκάλες. Μόνο που όσες φορές και αν γύριζε το γήπεδο δε θα το γνώριζε, αφού σήμανση δεν υπήρχε πουθενά, ούτε είχαν τοποθετηθεί εκεί εθελοντές. Μόνο ένα φύλλο χαρτιού σε μια πόρτα υπήρχε που έγραφε είσοδος αλλά αφενός δεν φαινόταν και αφετέρου σε μπέρδευε περισσότερο γιατί δεν είχε βέλος και νόμιζες πως η είσοδος οδηγεί στις κερκίδες!

Μια άλλη περιπέτεια ήταν το βόλεϊ, το οποίο έγινε σε μια αίθουσα του Ο.Α.Κ.Α(Γ.Κασιμάτης), η οποία ήταν αποκομμένη από το υπόλοιπο συγκρότημα και η απουσία σήμανσης δημιουργούσε εκ νέου σύγχυση στους επισκέπτες που έπρεπε να κάνουν κύκλους. Οι διοργανωτές επέλεξαν μάλιστα η είσοδος του κοινού να μην γίνεται από την πρώτη πόρτα(έμπαιναν οι v.i.p), παρότι ουσιαστικά οδηγούσε στο ίδιο σημείο μιας και οι θέσεις των V.I.P δεν ήταν κάποια ειδική κερκίδα, αλλά καρέκλες πάνω στις πτυσσόμενες εξέδρες! Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε επίσης το γεγονός πως κάποια πάρκινγκ, όπως του Ελληνικού, ήταν δεσμευμένα μόνο για τους επισήμους (παρότι μισοάδεια) και για να σταθμεύσει κάποιος θα έπρεπε να ψάχνει επί ώρα κάποια ελεύθερη θέση στα γύρω στενά… Στο χώρο που γινόταν το Μπάντμιντον, δεν υπήρχε προγραμματισμός και ανενόχλητοι ξένοι δημοσιογράφοι έπαιρναν συνεντεύξεις ακριβώς μπροστά από τις κερκίδες, κόβοντας τη θέα του αγωνιστικού χώρου στους φιλάθλους, όπως και διάφοροι που στέκονταν ανενόχλητοι σε σημεία που δεν θα έπρεπε.

Οι 25.000 εθελοντές ήταν η ψυχή των αγώνων και δίχως τη δική τους αγόγγυστη προσπάθεια δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν οι αγώνες, παρότι κάποιοι παρουσίαζαν άγνοια σε μερικά θέματα, χωρίς να φέρουν εκείνοι την ευθύνη, αφού δεν είχαν λάβει την εκπαίδευση και ενημέρωση που απαιτείτο σε όλα τα επίπεδα. Έτσι, υπήρξαν φαινόμενα όπως το να μην γνωρίζουν βασικές πληροφορίες των εγκαταστάσεων(πχ που βρίσκονταν οι υπόλοιπες εγκαταστάσεις στο ΟΑΚΑ, αν είχε ανοίξει λόγω των αγώνων η είσοδος τένις που βρίσκεται εντός του συγκροτήματος, πως θα πήγαινε κάποιος από το Ελληνικό δίπλα στον Άγιο Κοσμά κ.α).

Αισθητικά, οι παρεμβάσεις που έγιναν στο καλλιμάρμαρο και η πρόχειρη σχεδίαση του «φεστιβάλ» των αγώνων στο τείχος των Εθνών, με περίπτερα-σκηνές που παρέπεμπαν σε τοπικό πανηγύρι δεν ήταν ότι καλύτερο…Ατυχής τουλάχιστον ήταν η επιλογή η τελευταία μέρα των αγώνων με τελικούς και μικρούς τελικούς στο μπάσκετ, να γίνει στα γήπεδα 2 και 3, για να κρατηθεί το κεντρικό για απονομές επάθλων!

Είναι όμως προτιμότερο να κρατήσουμε τις όμορφες στιγμές που όπως αναφέρθηκε παραπάνω ήταν αμέτρητες και πήγαζαν από τη θέληση των αθλητών και τη στήριξη των οικογενειών τους. Οικογένειες, οι οποίες στο παγκόσμιο αυτό κίνημα, έχουν γίνει ένα, μια γροθιά, σε ένα μείγμα πολυπολιτισμικό, με διάφορες κουλτούρες, ήθη και έθιμα.

"
Θέλω να νικήσω! Αν όμως δεν τα καταφέρω, βοηθήστε με να προσπαθήσω με θάρρος!"

ΟΙ ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΗΤΤΑΣ

Η Ελλάδα επέλεξε να χάσει από τη Ρωσία, για να αποφύγει τις ΗΠΑ στα προημιτελικά του Μουντομπάσκετ:Μέγα σκάνδαλο.Σύσσωμοι οι προασπιστές της ηθικής, που σε αυτή την χώρα είναι αμέτρητοι καθώς φαίνεται, έσπευσαν να το αναγάγουν σε ζήτημα τιμής και να θέσουν ακόμα και θέμα ηθικής για μια αθλητική στρατηγική… Μόνο για έσχατη προδοσία δεν μίλησαν.

Κάποιοι έφτασαν ακόμη και στο σημείο να χαρακτηρίσουν «μικρούς αθλητές» τους παίκτες μας. Ντροπή, για το ήθος των παικτών αλλά και για όλες αυτές τις φορές που μας έκαναν περήφανους.Αλλά μήπως αυτοί που κάνουν τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς, δεν θα είναι οι πρώτοι που θα σπεύσουν για να φωτογραφηθούν μαζί τους στο αεροδρόμιο σε περίπτωση κατάκτησης μεταλλίου?
Κάπως έτσι δεν έγινε και με τους Ολυμπιονίκες, που από ήρωες ξαφνικά έγιναν οι ντοπαρισμένοι που ντρόπιασαν τη χώρα, νικώντας τους πεντακάθαρους αντιπάλους τους?

Η ομάδα μας δίνει το Σάββατο το μεγάλο αγώνα στους «16» με την πρωταθλήτρια κόσμου Ισπανία, σε μια επανάληψη του τελικού του προηγούμενου Μουντομπάσκετ(κρίμα για τη διοργάνωση που γίνεται σε τόσο πρώιμο στάδιο) και αντί να ασχολούμαστε με τον αγώνα και το πως οι διεθνείς θα μείνουν συγκεντρωμένοι και απερίσπαστοι στο παιχνίδι, το θέμα που μονοπωλεί την ειδησεογραφία και τις συζητήσεις είναι επιλογή της εθνικής, με τη χολή να στάζει άφθονη στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Σίγουρα το να μπαίνεις σε έναν αγώνα χωρίς στόχο τη νίκη δεν είναι ότι καλύτερο, όμως όταν έχεις υψηλούς στόχους και διαγράφεται η προοπτική να κάνεις πιο εύκολη τη ζωή σου στη συνέχεια του τουρνουά, τότε μπαίνεις στον πειρασμό να το κάνεις.Άλλωστε αν οι παίκτες μας έχαναν από τους Ισπανούς ή τους Αμερικανούς θα γυρνούσαν νωρίς στις ομάδες τους και κανείς δεν θα τους έλεγε τίποτα.Άρα ίσως το μονοπάτι που διάλεξαν για την επιτυχία να εμπεριέχει μεγαλύτερο προσωπικό ρίσκο.

Το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικής προσέγγισης. Αυτό απέχει πολύ όμως από την κακόβουλη κριτική και τους χαρακτηρισμούς όλων αυτών που περίμεναν στη γωνία για να ρίξουν λάσπη και έφτασαν στο σημείο να μεγαλοποιήσουν μια αθλητική στρατηγική σε ηθικό ζήτημα. Μα τόσο πολύ ξεχειλίζει η ηθική στην καθημερινότητά μας, στο επαγγελματικό περιβάλλον, στην πολιτική και σε τόσους άλλους τομείς, ώστε να είμαστε τόσο εύθικτοι με μια επιλογή αντιπάλου στο μπάσκετ?

Τέτοιου είδους επιλογές αντιπάλων υπήρχαν πάντα στον αθλητισμό και θα υπάρχουν. Αυτό το ξέρει πολύ καλά και ο κ.Μπλάτ, προπονητής της ρωσικής ομάδας, που έσπευσε να μιλήσει για ντροπή.Άραγε κατάφερε να πείσει τον εαυτό του πως εκείνος και η ομάδα του επιζητούσαν με νύχια και με δόντια την επικράτηση?Κι αν ναι, για ποιό λόγο δεν έβαλε παίκτες-κλειδιά στο παρκέ και δεν χρησιμοποίησε τη ζώνη-σήμα κατατεθέν απέναντι στην Ελλάδα για πάνω από δυο λεπτά?Η σημερινή του συγγνώμη σώζει τουλάχιστον τα προσχήματα…

Υπάρχει όμως και κάτι που δεν ήχησε ωραία στα αυτιά και είναι από την πλευρά των παικτών μας. Εφόσον είχαν πάρει την απόφαση να ηττηθούν και να μην αντιμετωπίσουν κολλητά Ισπανία και ΗΠΑ στους 16 και 8 αντίστοιχα(τελικά την πρώτη μας την επέστρεψε ως αντίπαλο η Γαλλία με τη δική της ήττα), θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένοι στις δηλώσεις τους πριν από τον αγώνα και να μην αναλώνονται σε χαρακτηρισμούς όπως «ζήτημα αξιών η νίκη» γιατί αδικούν τους εαυτούς τους.

Παρεμπιπτόντως οι Γάλλοι χρειάζονται βραβείο για το κατόρθωμα να ηττηθούν με τρίποντο 8 δεύτερα πριν τη λήξη, με 12 πόντους από τη Νέα Ζηλανδία, ενώ ζητούσαν ήττα ως 11 για να παίξουν με την εθνική μας. Πλέον θα πέσουν πάνω στη διοργανώτρια Τουρκία στους 16.

Ας ελπίσουμε το κλίμα στην εθνική να βελτιωθεί και οι παίκτες να μείνουν ανεπηρέαστοι από όλα όσα ακούγονται,ενόψει του μεγάλου αγώνα με την Ισπανία. Αν και η ομάδα δεν δείχνει να έχει βρει τη φόρμα της και οι εμφανίσεις της στην Τουρκία δε θυμίζουν σε τίποτα την ομάδα που παρουσιάστηκε στα φιλικά προετοιμασίας, η πρόκληση να ξορκίσουμε τον κακό μας «δαίμονα» που ονομάζεται ισπανία(5 ήττες σερί από το 2006)είναι πολύ μεγάλη.

ΤΟ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΛΑΜΠΡΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ

Η αποχώρηση της Θάλειας Κουτρουμανίδου στα 26 της χρόνια από την ενεργό δράση του Μπιτς Βόλεϊ και κυρίως οι λόγοι που εξανάγκασαν μια αθλήτρια παγκόσμιας κλάσης να μη συνεχίσει να αγωνίζεται, επειδή δεν μπορεί να βρει κοπέλα για να συνθέσει ανταγωνιστικό δίδυμο ,προκαλούν εκ νέου θλίψη και δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως υπάρχει γύμνια στις υποδομές του ελληνικού αθλητισμού.

Όταν η Βάσω Καραντάσιου αποφάσισε πέρυσι το καλοκαίρι να αποχωρήσει από τους αγωνιστικούς χώρους(στα 37 της και με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού μπιτς βόλεϊ στο ενεργητικό της),φάνηκε ξεκάθαρα πως δεν υπήρχε κάποιο απτό πλάνο για την παίκτρια που θα έπαιρνε τη θέση της.Δεν ήταν ούτε καν ξεκάθαρο αν η νέα αθλήτρια θα έκανε δίδυμο με την μέχρι πρότινος συμπαίκτρια της Βάσως,Βίκυ Αρβανίτη ή αν εκείνη θα αγωνιζόταν με κάποια κοπέλα από την έτερη πετυχημένη εθνική ομάδα των Κουτρουμανίδου/Τσιαρτσιάνη.

Τελικώς,μετά από συνεννόηση μεταξύ της Αρβανίτη και της Τσιαρτσιάνη και με τη σύμφωνη γνώμη της ομοσπονδίας,αποφασίστηκε οι δύο κοπέλες να συνθέσουν τη νέα εθνική ομάδα και απο κει και πέρα να βρεθεί μια νεαρή κοπέλα με προοπτική,ώστε να φτιάξει ένα αξιόμαχο δίδυμο με την Θάλεια Κουτρουμανίδου.Η Θάλεια, αν όντως έμαθε τελευταία τις εξελίξεις όπως ισχυρίζεται,είναι λογικό να αισθάνεται πικρία για όσα διαδραματίστηκαν καθώς βρέθηκε από το πουθενά ξεκρέμαστη.

Είναι απόλυτα λογικό όταν έχεις συνηθίσει να πρωταγωνιστείς σε παγκόσμιο επίπεδο,να μην μπορείς εύκολα να συνηθίσεις να βρίσκεσαι στα τελευταία στρώματα και ακόμη πιο δύσκολο όταν αντιλαμβάνεσαι πως αυτή η κατάσταση δεν είναι κάτι το προσωρινό,αλλά ίσως ο κανόνας του μέλλοντος.Για όλα αυτά φυσικά δεν ευθύνονται οι Παπαδοπούλου και Αργυροπούλου που κλήθηκαν να παίξουν μαζί με τη Θάλεια.Οι δυο κοπέλες αν και πολύ ταλαντούχες,ήταν εμφανές πως δεν είχαν ούτε την απαραίτητη υποδομή, αλλά ούτε και τις παραστάσεις από μεγάλα τουρνουά ώστε μια εκ των δύο να αποτελέσει τη νέα συμπαίκτρια της Κουτρουμανίδου.

Η δουλειά που γίνεται στο ελληνικό μπιτς βόλει είναι σαφώς αξιοπρεπής,καθώς διοργανώνονται τουρνουά στις μικρές ηλικίες αλλά και διάφορα καμπ προπονήσεων για ανίχνευση ταλέντων.Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση πως η Ελλάδα διαθέτει την οργάνωση των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών, που εφαρμόζουν χρόνια προγράμματα νέων αθλητών,έχοντας παράλληλα πολλές ομάδες που συμμετέχουν στα διεθνή τουρνουά,αλλά και μικρότερες ομάδες που ασχολούνται αποκλειστικά με το άθλημα, κι όχι παράλληλα με τη σάλα,παίρνοντας τις απαραίτητες γνώσεις ώστε να σταθόυν επάξια στο υψηλότερο επίπεδο.

Μια αποχώρηση ανάλογη με της Καραντάσιου,σαφώς θα δημιουργούσε μεγάλο πλήγμα σε χώρες όπως η Γερμανία,η Ολλανδία ή η Ελβετία,όμως εκεί η διάδοχη κατάσταση θα είχε προβλεφθεί αρκετό καιρό πριν και παράλληλα θα υπήρχαν έτοιμες λύσεις ώστε να γίνει η καλύτερη δυνατή επιλογή.Πώς να γίνει το ίδιο στην Ελλάδα,όταν πέρα από τις δύο εθνικές ομάδες(Καραντάσιου/Αρβανίτη,Κουτρουμανίδου/Τσιαρτσιάνη) επικρατεί το χάος?Οι επιτυχίες των δύο αυτών ομάδων, καταξίωσαν την Ελλάδα ως μια από τις κορυφαίες δυνάμεις του Μπιτς Βόλει παγκοσμίως,όμως η ανάλογη υποδομή δεν υπήρξε ποτέ στις νεαρές ηλικίες,ώστε να υπάρχει εξασφαλισμένη η συνέχιση των επιτυχιών.

Η Βάσω Καραντάσιου ήταν δεδομένο πως θα σταματούσε σύντομα την ενεργό δράση και η απόφαση της μετά το τέλος της σεζόν του 2008,μόνο ως κεραυνός εν αιθρία δεν ήχησε στα αυτιά όσων ασχολούνται με το άθλημα.Η ομοσπονδία θα έπρεπε να δουλεύει επί πολλά έτη ωστε να έχει έτοιμη την κοπέλα που θα πάρει τη θέση της,όμως όχι μόνο αυτό δεν συνέβη, άλλα δεν ήταν ούτε καν σίγουρο το με ποιά θα αγωνιζόταν η νέα κοπέλα.Πώς λοιπόν να μη διαταραχθούν έτσι οι ισορροπίες των εθνικών ομάδων?

Προφανώς ήταν αδύνατο να υπάρξει και δεύτερη πετυχημένη ζαριά,όπως προέκυψε από το αναπάντεχα γρήγορο δέσιμο και τις επιτυχίες που έφερε σύντομα το δίδυμο Καραντάσιου/Αρβανίτη,όταν η δεύτερη ως ανερχόμενη τότε αθλήτρια κλήθηκε να καλύψει το κενό της τραυματισμένης Έφης Σφυρή.Ας ελπίσουμε η αποχώρησηση της Θάλειας Κουτρουμανίδου να θορυβήσει τους διοικούντες του ελληνικού αθλητισμού και να δοθεί επιτέλους το απαραίτητο βάρος στις υποδομές,γιατί μόνο έτσι οι επιτυχίες δεν θα είναι πρόσκαιρες και θα έχουν διάρκεια.


* Η Θάλεια Κουτρουμανίδου κατέκτησε στην καριέρα της ένα αργυρό(πορτογαλία)κι ένα χάλκινο(ινδονησία)μετάλλιο στο παγκόσμιο σιρκουί με συμπαίκτρια τη Μαρία Τσιαρτσιάνη,ενώ πήρε το χρυσό στο ευρωπαϊκό σιρκουί το 2004(ισπανία)με παρτενέρ τη Βίκυ Αρβανίτη.Επίσης κατέκτησε δύο φορές την 9η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες(το 2004 με την Αρβανίτη και το 2008 με την Τσιαρτσιάνη),ενώ το 1999 είχε αναδειχθεί  πρωταθλήτρια Ευρώπης Νεανίδων.

ΠΕΚΙΝΟ 2008-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ)

http://olympicrasoulis.blogspot.com/